Hayat en sıradan haldeyken bile epey ağır hepimiz için. Güne halledilmesi gereken çok problemle başlıyoruz malum. Ömrümüzü zorlaştıran o kadar çok şey var ki baş etmek kolay olmuyor birden fazla vakit.
Ama özel zorluklar içinde olanlar için durum daha da güç. Ülkemizde engelli olarak yaşamak kolay değil, biliyorsunuz. Her ne yapacaklarsa, en kolayı için bile büyük uğraşlar vermeleri gerekiyor. Her gün görüyor, şahit oluyoruz. Buna karşın “herkes bir engelli adayıdır” gerçeğini hiç fakat hiç akıl edemiyoruz.
Biz elbette farkında olmasak da, içinde bulunduğu duruma karşın pes etmeyen, yaşama sıkı sıkı sarılıp, kendine alan açanlar var. Bunlardan biri kuzenim Cevdet Erdemol. Tanıyanların çok uygun bildiği özelliği bir dahi oluşu. Esasen başına ne geldiyse biraz da bundan geldi.
Prensip olarak yakınlarımdan yazılarımda kelam etmem. Fakat Cevdet’in büyük çabasının son yıllarına şahit olmuş biri olarak, kitabının tıpkı problemle uğraşan onlarca beşere umut vereceğine inanıyorum. Söz etmesem olmazdı.
Çapa Tıp Fakültesi son sınıfında, çok da başarılı bir öğrenciyken ruhsal şikayetler nedeniyle gittiği bir psikiyatri kliniğinde verilen, yan tesiri kas kasılmalarına yol açan bir ilaç nedeniyle yaklaşık otuz yılını yatakta, kasılarak geçirdi Cevdet. Koltuk değnekleri kullanarak devam ettiği okulunu bitirip doktorluk yaptı.
Hastalığına Tardif Distoni deniliyor. Kol, bacak, sırt kasları üzere büyük kaslarda istemsizce görülen şiddetli kasılma demek bu. O kadar şiddetli ki kişiyi ne gerçek dürüst yürütüyor ne de rahat bir uyku uyutuyor. Günlük sıradan işleri bile yapmasını zorlaştıran bir hastalık.
İyileşme gayretini hiç bırakmadı Cevdet. Tahminen de başına bela olan o zekasına daima güvendi, onun yol göstericiliğinde büyük bir gayrete girişti. Tam otuz yıllık gayretini de kitaplaştırdı. Anlattığı tekrar yürümeyi başarmasıydı. Kitabın isminin Yürümek olmasının nedeni bu. Kitabında “mutluluğun fotoğrafını yapabilir misiniz? Ben yaparım. Mutluluğun resmi artık kullanmadığım o bir çift koltuk değneğidir” diyor. Her sabah uyanıldığında yürüyen biri olmanın ne büyük bir talih olduğunu Cevdet’in kitabını okuduğunuzda daha âlâ anlayacaksınız.
Hem fiziki zorluklarla hem de inanılmaz his karışıklıklarıyla geçirilen onca vakitten sonra sevdiği bayanla evlenip, artık hayatın tadını onunla çıkaran biri ne memnun ki.
Yürüyemediği o acılı vakitlerde da şiir yazan, gitar çalıp beste yapan biri oluşu güzelleşme uğraşını sürdürmede çok işine yaradı Cevdet’in. Demek ki onun bir vakitler yaşadığı o acıları yaşayanlar da birebirini yapabilirler. Hayattan umut kesmemek, hobiler edinmek Cevdet için sıkıntı olmamıştı. Bunun ne kadar olumlu tesirleri olduğunu onda gördüm ben.
Umudu yitirmemek, tahlilin peşinde koşmak, pes etmemek gerek. Hayatı dize getirebilmek mümkün. Cevdet’in kitabında bunun nasıl olduğunu okuyabilirsiniz. Bir talihsizliğin, kasıt üzere bir ihmalin yarattığı pürüzüne yenilerini ekleyen insanlara karşın durmadığını göreceksiniz. Olumsuz şartları olduğu kadar kimi insan davranışlarını da yenmesi gerekti Cevdet’in. Uğraşın neredeyse “her cephede” sürmesi demek bu. Önyargılarla savaş, savaşların en zorudur. Cevdet o savaşı da kazandı.
Kitabında yazdığı işte bu otuz yıllık acılı sürecin öyküsüdür. Evvel tekrar yürümeyi başaran, sonra sevdiği bayana “doludizgin” koşarak onunla evlenen bir adamın zafer öyküsü yani.
Aynı durumda olanlara “pes etmeyin, başaracaksınız” iletisi da birebir vakitte.
Cevdet, tecrübeden süzülüp gelen bir öğüt veriyor gibisi çabayı sürdürenlere: “Yılmak yok…Alınan her nefeste bir umut saklıdır”.
Dediği yanlışsız.
Umudu saklandığı yerden çıkarmayı başaran o zira.